Lato było porą, podczas której życie Spiszaków podporządkowywało się pracy na roli. Pod koniec okresu żniwnego 15 sierpnia przypada święto Matki Bożej Zielnej. W trakcie obchodów tego dnia święci się zioła, które były niegdyś wykorzystywane w magicznych zabiegach zabezpieczających gospodarstwo oraz w ziołolecznictwie.

  Okres wczesnej jesieni, kiedy prace w polu były już ukończone, a spichlerze zapełnione zapasami, stanowił natomiast najbardziej dogodny czas dla organizacji wesel. Wpierw konieczne było przeprowadzenie tzw. przewiadowin – upewniano się, że rodzice dziewczyny są zainteresowani kandydatem na męża ich córki. Kolejnym etapem były właściwe swaty, czyli namowiny. Za szczęśliwe dni kojarzenia małżeństw uważano czwartki i soboty, w dodatku w swaty udawano się porą wieczorną, aby ograniczyć liczbę spotykanych na ulicy osób. Kolejnym etapem w zawarciu związku małżeńskiego były zaręczyny, zwane rynkowinami lub zrynkowinami. Regionalna nazwa związana jest z obrzędowym aktem związania prawych rąk przyszłej młodej pary ręcznikiem lub chustą w trakcie trwania ceremonii. Rola narzeczonych ograniczała się jedynie do obecności, gdyż we wszelkich czynnościach i pertraktacjach wyręczali ich starości. Mowy wygłaszane przez starostę miały ogromną wagę, zaś chwilę, w której starosta w imieniu młodych zwracał się do rodziców z pytaniem o przyzwolenie zawarcia małżeństwa, uważano za symboliczny akt zaślubin. W niektórych wsiach Spisza odbywał się także zwyczaj sprzedawania wianka panny młodej przez starościnę.

  W odróżnieniu od współczesnej praktyki, dawna ceremonia ślubna odbywała się we wtorek lub środę w godzinach przedpołudniowych, a często także porannych. Z utrwalonych relacji wynika, iż zanim jeszcze młodzi udali się do kościoła następował zwyczaj przeprosin. Wpierw w domu pana młodego, starosta polecał usiąść rodzicom na ławie pod obrozkami, następnie wypowiadał formułę przeprosin, którą powtarzał klęczący przed rodzicami pan młody, w celu uzyskania od rodziców przebaczenia za wszelkie dotychczasowe przewinienia. Po opuszczeniu domu, kierowano się do miejsca zamieszkania panny młodej, gdzie obrzęd ten powtarzano, zaś po uzyskanym błogosławieństwie udawano się do kościoła. Po skończonej mszy goście i drużbowie formowali się w orszak i ponownie podążali w stronę domu panny młodej. Jeszcze do lat 70. XX w. funkcjonował zwyczaj urządzania wesela w dwóch domach – pana i pani młodej. Przed północą uroczystość przenosiła się do domu pana młodego. Najważniejszym momentem po przejściu weselników do domu pana młodego i niejako punktem kulminacyjnym całego obrządku weselnego były oczepiny, zwane też cepowinami. Od tej chwili panna przechodziła pod opiekę męża i jego rodziny, zostawała przyjmowana w poczet dojrzałych zamężnych kobiet. Wokół panny młodej tworzył się krąg starszych kobiet wraz ze starościną, aby rozpocząć tradycyjny taniec, tzw. babski. Następnie młodą panią przeprowadzano do kumory, usadawiano na przygotowanym stołeczku, zdejmowano jej z głowy wianek, zaplatano warkocz, na którym mocowano czepiec i chustkę. Ważną częścią tych czynności były przyśpiewki wykonywane przez zebrane kobiety. Niekiedy obrzędowi oczepin towarzyszył występ tzw. dziadówek. Były to poprzebierane kobiety, które próbowały zakraść się do młodego pana i podszyć się pod jego wybrankę. Jedna z nich często trzymała kukłę dziecka, inne słowem starały się zwrócić uwagę młodego pana. Jego zadaniem było skuteczne uwolnienie się od natrętnych kobiet i odnalezienie spośród zebranych właściwej żony. Po skończonych oczepinach miało miejsce składanie nowożeńcom darów, po czym wracano do wspólnej biesiady, częstując się przygotowanymi przez rodzinę potrawami, tańcząc i śpiewając, nieraz do białego rana.

  Współczesna forma obrzędów różni się od tej, praktykowanej jeszcze przed kilkudziesięciu laty, jednak wciąż podejmowane są działania mające na celu próbę ocalenia tradycji tego regionu – niematerialnego oraz materialnego dziedzictwa Spisza. Jednym z takich działań jest organizowanie imprez kulturalnych, gdzie kładzie się nacisk na przedstawienie autentycznych zwyczajów, odtworzenie scenek stanowiących wyimek dawnego życia, a także wydarzeń, w których mówi, śpiewa i tańczy się po spisku. Do najważniejszych, cyklicznie odbywających się imprez można zaliczyć: „Spiskie Zwyki”, „Spiską Watrę” w Niedzicy i Niedzicy Zamku, „Gminne Dożynki” organizowane przez gminę Łapsze Niżne, „Dzień Polowaca” w Jurgowie czy „Fašiangy” w Krempachach.